Wiele osób, po drodze do spełniania swoich marzeń szuka sobie wymówek – twierdzą, że nie potrafią, że nie mają czasu czy siły. Jednak wszystkie te ograniczenia to tylko wymysł naszej głowy, co może udowodnić historia Zosi Urbańskiej – walecznej dziewczynki, która mimo przeciwności losu, świetnie radzi sobie na quadzie. 

Dla wielu dzieci, jak i dorosłych jazda quadem stała się świetną pasją i ucieczką od codzienności. Dla 11-letniej Zosi Urbańskiej, jest to również forma rehabilitacji i pomoc w powrocie do samodzielności. – Zosia zmaga się od urodzenia z mózgowym porażeniem dziecięcym, głębokim niedosłuchem, padaczką i kilkoma innymi schorzeniami. Jako rodzice Zosi staramy się jej pokazać świat jak najlepiej się da oraz dać jej możliwość spróbowania wszystkiego. 7 lat temu, zaraziłem się motocyklami. Niestety kiedy mama Zosi, moja żona Ania, zachorowała na nowotwór złośliwy, sprzedałem swoją maszynę. Teraz jest już dużo lepiej z Anią, więc mogłem wrócić do motocykli. Jednak zamiast szosowej maszyny, przyjaciel namówił mnie na Dirt Bike Kayo K2. Jego 7-letni syn również jeździ na Pit Bike. Zosia obserwując Maksa zapytała, czy też może jeździć na motocyklu – no i tak zrodził się pomysł na zakup quada dla Zosi. Trafiliśmy do sklepu Pit Bike Store Poznań do Jarka, który pozwolił Zosi przymierzyć się do quada Kayo. Wtedy już wiedziała, że to jest to! Ja miałem duże obawy, czy da radę na nim jeździć i czy z niego nie spadnie. Jak się okazało, niepotrzebnie. Były nawet plany budowy oparcia przy siedzisku. Ale Zosia po raz kolejny pokazała nam że ograniczenia nie istnieją. Wsiadła na quada i jeździ dzielnie. – powiedział Bartosz Urbański, tata Zosi. 

Zosia Urbańska, mimo niepełnosprawności, realizuje się w tym co kocha. Udowadnia to, że nic nie stoi na przeszkodzie do spełniania swoich marzeń, a pasja naprawdę potrafi zdziałać cuda. – Przełom nastąpił w zeszłym tygodniu, kiedy Zosia obserwując mojego kolegę na motocyklu szosowym zapytała, dlaczego wujek Krzyś wstaje na motocyklu. Odpowiedziałem, że tak lepiej jest pokonywać nierówności terenu, a także można rozprostować nogi przy długiej trasie. Ale wiedziałem, że w tej małej główce kiełkuje już jakiś plan. Gdy dojechaliśmy na miejsce i Zosia rozpoczęła jazdę, po pewnym czasie zapytała Krzysia, czy dzieci z niepełnosprawnością również mogą jeździć na stojąco na quadzie. Krzysiu na chwilę zamarł, ale błyskawicznie odpowiedział, że oczywiście. Chwilę później, Zosia zacisnęła zęby i z dużym wysiłkiem przyjęła pozycję stojącą na quadzie. Musnęła manetkę gazu i odjechała na stojąco!  Łzy mi same popłynęły po policzku. Dzięki takim chwilom wiem, że warto walczyć! O każdy drobny postęp. O każdą nową samodzielność Zosi. I pokazywać jej, że ograniczenia są tylko w naszych głowach. Kiedy wysłałem film z tego przejazdu pani Kasi, rehabilitantce Zosi, napisała: “Ale mnie zatkało… Nie ma granic…”. A ja znowu się poryczałem jak bóbr. Zosia z medycznego punktu widzenia nie była w stanie tego wykonać – ale jak widać nic nie jest niemożliwe! Od blisko 17 lat niosę pomoc jako zawodowy strażak – ratownik, jak również w wolnym czasie ochotnik, więc widziałem naprawdę sporo. Ale ta mała istotka – Zosia, ciągle sprawia cuda i pokazuje, że do samodzielności jeden krok! – opowiedział tata dziewczynki. 

Quady cieszą się u nas coraz większą popularnością, niestety jednak miejsc do jazdy ciągle brakuje. Powstanie torów, czy też szkółek dla fanów czterokołowców, byłoby bardzo przydatne. Dzieci uczące się jazdy, nie tylko od samego początku mogłyby uczyć się poprawnej techniki, ale również poznać rówieśników z tą samą pasją. – Niestety nie ma takich miejsc dla quadów zbyt wiele, a dzieciaki na wózkach, niechodzące, nie mają możliwości jazdy na motocyklu. Może ktoś zauważy niszę i powstanie kiedyś jakiś fajny projekt również dla takich dzieciaków jak nasza Zosia. – dodał Bartosz Urbański. 

Link do FanPage’a Zosi: https://www.facebook.com/DoSamodzielnosciJedenKrok/

Agata Flor